دلنوشته سوم

می‌شود گاهی به این کلبه چوبی،سر بزنی شاید دیگر جزییات صورتت را به خاطرم نیاورم شاید شاهد تغییرات این چندسالت نباشم شاید دیگر ندانم علایق و سلایقت را شاید موریانه تا عمق الوار هایم رخنه کرده باشد شاید غبار تنهایی،پنجره چشمانم را پوشانده باشد ولی قول می‌دهم،حتی با چشمان بسته هم،حضورت را همچون انعکاس صدا برای نابینا،بفهمم سنگینی قدم هایت را،با لرزه نگار قلبم تشخیص دهم عطر تنت را،از فرسنگ ها به مشام بکشم طنین صدایت را،مانند یک کم‌شنوا که اولین بار سمعک را ترشحات یک ساج بیمار!...